Ντρόιζεν, Γιόχαν Γκούσταφ

(Johann Gustav Droysen, Τρέπτοβ, Πομερανία 1808 – Βερολίνο 1884). Γερμανός ιστορικός, θεμελιωτής της λεγόμενης πρωσικής ιστορικής σχολής. Υπήρξε μαθητής του Χέγκελ –του οποίου αποδέχτηκε τη θεωρία περί κράτους– και του Άουγκουστ Μπεκ, διετέλεσε, το 1829, καθηγητής σ’ ένα γυμνάσιο του Βερολίνου και από το 1835 έκτακτος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Το 1840 διορίστηκε τακτικός καθηγητής της ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Κιέλου, το 1851 πήγε στην Ιένα και το 1859 στο Βερολίνο. Η προσωρινή κυβέρνηση του Σλέσβιχ - Χόλσταϊν τον έστειλε το 1848, στη συνέλευση της Γερμανικής Συνομοσπονδίας στη Φρανκφούρτη- εκεί, με τη στάση του - και δυο χρόνια αργότερα με το έργο του Το μέγα δουκάτο Σλέσβιχ - Χόλσταϊν και το βασίλειο της Δανίας (1850) - συνέβαλε ίσως στον προσανατολισμό της γερμανικής κοινής γνώμης στο ζήτημα του Σλέσβιχ - Χόλσταϊν, που κατέληξε το 1864 σε στρατιωτική επέμβαση. Πίστευε ότι η Πρωσία ήταν η μοναδική δύναμη που μπορούσε να πραγματοποιήσει - με οποιοδήποτε μέσο - τη γερμανική ενοποίηση και θέλησε να δείξει τις προϋποθέσεις εκείνου που αυτός παρουσίασε ως αντικειμενικό στόχο του μεγάλου γερμανικού κράτους, στη μνημειώδη του Ιστορία της πρωσικής πολιτικής (1855-86), η οποία παρέμεινε ατελείωτη στον δέκατο τρίτο τόμο (μεταθανάτια έκδοση) και φτάνει έως το 1756. Αλλά, αν αυτή είναι το σπουδαιότερο έργο του από ιστοριογραφική άποψη, δεν είναι λιγότερο αξιόλογα εργα η Ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου (1833 – 1925) και η Ιστορία των Ελληνιστικών χρόνων (1836-43, 1952), που κυκλοφόρησαν με τον τίτλο της τελευταίας στη δεύτερη έκδοση (1877-78). Στο έργο αυτό χρησιμοποιείται για πρώτη φορά ο όρος ελληνισμός με μια ακριβή ιστορική σημασία. Βασική είναι επίσης η Σύνοψη ιστορίας (1867).